Artikelen © Diana Vernooij 2018
terug naar Artikelen

Being with Dying: en nu de praktijk

column

Nieuwsbrief Zenpeacemakers, oktober 2017
Diana Vernooij

Dit voorjaar was ik in Santa Fé en volgde de Being with Dying retreat. Acht dagen intensieve training stervensbegeleiding. En nu kan ik het in mijn directe nabijheid toepassen. Mijn oudste broer is terminaal. Hij hoest zich de longen uit het lijf en na wat een kort onderzoekje bedoeld was te zijn in het ziekenhuis, is hij niet meer thuisgekomen. Twee weken later verblijft hij in een hospice.
Vandaag breng ik er wat spullen heen met de auto: een tafeltje, wat enveloppen, postzegels en correspondentiekaarten, een lange tang om iets uit de oven te nemen die nu handig dienst doet om iets van de vloer te rapen, en wat mappen met papieren die mijn broer wil uitzoeken. Niets ingewikkelds, behalve dan dat ik in een huis rommel en zoek waar ik nooit in heb lopen rommelen, zo in mijn eentje.
Hoofdpijn, slecht slapen, onrust in bed. Of juist heel zwaar slapen en dan droom ik dat ik vier maanden op wereldreis ga. Ik stap op een grote boot, we gaan de woelige zee op. Ik heb geen bagage bij me en ik bedenk me dat niemand op mijn werk het weet en dat mijn broer dood gaat. Eerst denk ik nog boos dat “ze allemaal de rimram kunnen krijgen”, maar dan laat ik dat zakken en besluit de eerstvolgende haven uit te stappen en terug te gaan naar huis.

GRACE leerde ik:

  • Gronden: je moet zorgen dat je stevig zit en je energie de aarde inzendt.
  • Roep je intentie in herinnering – dat wat je wil betekenen, om je daarna
  • Af te stemmen op je eigen lijfelijke gewaarwording en emoties en die van anderen. Nu
  • Check je de verschillende reacties en mogelijkheden om
  • Effectief te handelen.
    Het is niet de dood op zich die me schrik aanjaagt, niet de lichamelijke onttakeling, besef ik. Het zijn de emoties over íemand van míjn familie die dood gaat, míjn broer die gaat sterven, míjn zus die dood is gegaan, die me weerhouden om te gronden. Want als ik dat doe: gronden – dan zit ik meteen in een lijfelijke gewaarwording die me overspoelt met emoties van verlies en verdriet en ongeborgenheid. Het lef hebben dat eerst maar eens te voelen en verwerken voor ik opnieuw begin. Opnieuw gronden en weer opnieuw verwerken. Totdat ik stevig kan zitten en mijn hart kan openen voor mijn intentie om bij mijn broer te zijn in zijn laatste weken.

    Schrijf je in voor de nieuwsbrief op: Zenpeacemakers Lage Landen.